Στη μνήμη της Ζωής
Όταν η μητέρα πέθανε, χρειάστηκε να ανατρέξουμε στα ηλεκτρονικά αρχεία των φωτογραφιών, προκειμένου να βρούμε ένα πρόσφατο πορτραίτο για να μπει στο μνήμα και να σταθεί δίπλα στα κόλλυβα. Ανύπαρκτη αυτή η ζητούμενη στιγμή τα τελευταία χρόνια, στην οποία η Ζωή ποζάρει αυθόρμητα ή κατόπιν παραγγελίας μπροστά στο φακό.
Ένας λόγος παραπάνω, λοιπόν, να ζοριστεί η μνήμη για να ανακατασκευάσουμε την εικόνα της Ζωής στο πέρασμα του χρόνου.
Στην εντατική του νοσοκομείου Ευαγγελισμού, κι όταν η μάνα αποκτούσε -έστω προσωρινά- συνείδηση της κατάστασης, αποτύπωνε στωικά στο βλέμμα της κατανόηση για τις παροτρύνσεις μας να κάνει κουράγιο, να πάρει ελπίδα, να γίνει καλά. Αποϋλοποιημένη ήδη μέσα από τη μακρόχρονη σωματική θεραπεία, εννοούσε ωστόσο πως πλησίαζε ο θάνατος, η ώρα της να γεράσει ακαριαία.
αποτύπωνε στωικά στο βλέμμα της κατανόηση για τις παροτρύνσεις μας να κάνει κουράγιο, να πάρει ελπίδα, να γίνει καλά
Όταν πέθανε, την τελευταία μέρα της τελευταίας χρονιάς, ανακαλύψαμε μέσα από τις συλλυπητήριες διηγήσεις παλαιών φίλων, μακρινών συγγενών και δηλωμένων μαθητών της, την αδιάκριτη σε εμάς πλευρά του χαρακτήρα της.
Με το θάνατό της στραφήκαμε στη νεότητά της, όταν επέστρεψε η πρωτοδιορισμένη καθηγήτρια στο Λιδωρίκι τις δεκαετίες 60 & 70. Ακούσαμε για τα συμβολικά δώρα που έκανε στους νεαρούς συγγενείς της, ως ευχαριστία για την αμοιβαία θαλπωρή στα μεταπολεμικά χρόνια της εφηβείας. Κι ύστερα για το πως συμπαραστάθηκε σε μαθητές της να σπουδάσουν, πως στήριξε γονείς να μην τραβήξουν τα παιδιά τους από το σχολειό, προκειμένου να απαγκιστρωθούν από τη ρέγουλα της επαρχίας.
Μας είπαν ακόμη κάτι πρωτόγνωρο σε εμάς, όπως εννοούσαμε τη μητέρα της καλλιγραφίας και της νοικοκυροσύνης: Η Ζωή Καραχάλιου πρωτοστάτησε στο να φτάσουν αιτήματα των μαθητών μέχρι το διευθυντή του Λυκείου, δε δίστασε να υψώσει τη φωνή της απέναντί του.
Πολύ καιρό μετά (συνεχίζει η συλλυπητήρια αφήγηση) η μητέρα έπαιρνε συχνά πυκνά τηλέφωνο κάποιες φίλες, μερικούς συγγενείς, για τους δώσει παρηγοριά στα γυρίσματα της μοίρας τους. Για να τους προσφέρει το στοιχειώδες της ανθρώπινης παρουσίας, δηλαδή τη βεβαιότητα πως δεν είναι μοναχοί τους στην προοπτική της απελπισίας.
για να τους προσφέρει το στοιχειώδες της ανθρώπινης παρουσίας, δηλαδή τη βεβαιότητα πως δεν είναι μοναχοί τους στην προοπτική της απελπισίας
Έγινε φανερό πως (αν και παιδιά της) αγνοούσαμε το εύρος των νοητικών της ανησυχιών, των υπαρξιακών της αγωνιών. Με το θάνατό της ανακαλύψαμε το φωτεινό άνθρωπο που μας περίμενε (από την εφηβεία μέχρι και τις διακοπές μας στο πατρικό) πίσω από το παράθυρο,
μέσα στη νύχτα, να επιστρέψουμε από τη βόλτα. Δεν ήταν πια η μονότονη μητέρα που μέχρι τα γεράματά της κρατούσε το σπίτι καθαρό, έστρωνε τα κρεβάτια, είχε την έγνοια του φαγητού και τακτοποιούσε την κουζίνα στα πλαίσια μιας αέναης διαταγής να μας διευκολύνει στην καθημερινότητά μας.
Τη φαντάζομαι νέα, αιθέρια με φόντο της νιότης τα ασπρόμαυρα λιβάδια της Φωκίδας, απλά κομψή, χαμογελαστή και προσιτή.
Την σκέπτομαι, ταυτόχρονα, στο νοσοκομείο αποφασισμένη να χειρουργηθεί. Αν και ήξερε τους κινδύνους της επέμβασης, ύψωσε τη φωνή της να την ακούσουμε. Ήθελε να παραμείνει ζωηρή, ικανή να αγκαλιάζει εγγόνια, να δίνει οδηγίες στα μεσήλικα παιδιά της, παραμερίζοντας την κυριαρχία του γήρατος.
Έπειτα ήρθε η δίνη, μια ρουφήχτρα φαρμάκων, αιμοπεταλίων, δεικτών της λοίμωξης, ατίθασων αιμορραγιών. Η μητέρα στην εντατική, να αφουγκράζεται ατάραχη με το στόμα ανοιχτό και διασωληνωμένο.
Η γαλήνη κατήλθε στο νεκροταφείο του Βρονταμά, με τον ήλιο να καταλάμπει το φρεσκοσκαμμένο χώμα.
πότε και πώς ;
Πότε και πώς το έκανες αυτό καλή μου μητέρα;
(Ήσουν όμορφη Ζωή)_
Υ.Γ.:
Στις 25 Ιανουαρίου του νέου χρόνου πέθανε ο πεθερός Ρομάν στην Ουκρανία. Πέθανε ονειρεμένα στην κηδεία συγγενή του, δίχως να εκδηλώσει ίχνος απέλπιδης θεώρησης της ζωής μέχρι τη στερνή του σπίθα.
Θα τον θυμόμαστε για τον καθαρό του λόγο και τη δωρική του παρουσία. Θα τον σκεφτόμαστε στα μανουάλια του ουρανού να μιλά με τη μητέρα, δίχως τα εμπόδια των γήινων γλωσσών.
δίχως να εκδηλώσει ίχνος απέλπιδης θεώρησης της ζωής μέχρι τη στερνή του σπίθα
Η συλλυπητήρια κάρτα από την Ηγουμένη Τήνου Ιουλιανή
Γράμμα στη γειτονιά των Αγγέλων από την Ελένη Κατσούλη στη Ζωή Καραχάλιου:
Κύλισε κιόλας ένα εξάμηνο από τότε που με πόνο ψυχής πληροφορήθηκα ότι ταξιδέψατε στη γειτονιά των αγγέλων, εκλεκτή και αλησμόνητη καθηγήτρια μου, κυρία Καραχάλιου. Λένε πως ο θάνατος εξισώνει τους ανθρώπους κι αυτό μου επιτρέπει να επικοινωνήσω νοερά μαζί σας σε φιλικό ενικό.
Ζωή μου, θέλω να εκφράσω κάποια από τα τόσα όμορφα και θετικά που νιώθω για σένα και είναι κρίμα που δν μου δόθηκε η ευκαιρία να σου τα πώ έγκαιρα. Μικρό το χρονικό διάστημα που υπήρξα μαθήτρια σου αλλά ευτυχώς πολλά τα ωφέλη από την υποδειγματική διδασκαλία και τον ευγενικό χαρακτήρα σου.
Μας παρακινούσες στη γνώση και τη μάθηση με ενθουσιασμό και ανιδιοτέλεια τιμώντας το υπέροχο λειτούργημα του εκπαιδευτικού!
Μας περνούσες αθόρυβα αρχές και αξίες με την ευγένεια, την προσήνεια, τη θέρμη, την υπευθυνότητα και την ακεριότητα της προσωπικότητας σου!
Κι ήσουν τόσο νέα τότε, τόσο μικρή θα’λεγα κοιτάζοντας πίσω σήμερα…
Οσοι σε γνωρίσαμε σε αγαπήσαμε πολύ και θα σε μνημονεύουμε πάντα, αφού για σένα ταιριάζουν απόλυτα τα λόγια του ποιητή:
“Ησουν καλή, ήσουν γλυκιά, είχες τις χάρες όλες…”
Εύχομαι καλό παράδεισο για σενα Ζωή μου και καλή παρηγοριά στην όμορφη οικογένεια σου μέσα από την οποία θα συνεχίσεις να υπάρχεις.
Σήμερα θα της ευχόμασταν “Χρόνια Πολλά” για την ονομαστική της εορτή. Σε σκεφτόμαστε μητέρα_και μας λείπεις
Ο εγγονός Σωτήρης της ευχόταν “περαστικά” το Νοέμβριο της περασμένης χρονιάς.
Οι ΑΠΟΦΟΙΤΟΙ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΛΙΔΩΡΙΚΙΟΥ 1970 απευθύνουν τον τελευταίο χαιρετισμό.
Σας ευχαριστούμε πολύ!
Η Ζωή στο Λιδωρίκι Μαγκάλι στην Ταξη
Χειμώνας 1965 ή 1966 , όταν οι καθηγητές και μαθητές δεν έφευγαν από το σχολείο, αλλά άναβαν το μαγκάλι στο διάλειμμα για να σπάσει η παγωνιά.
Φιλικά
Λευτέρης Παπανακλης
Τοποθετήθηκα, το Φεβρουάριο του 1982, ως Διοικητικός Περιφερειακός Υπάλληλος του ΥΠΕΠΘ στο 2ο Λύκειο Ηλιούπολης. Γνώρισα πραγματικά έναν αξιόλογο σύλλογο τότε μεταξύ του οποίου και το ζεύγος Θεόδωρου Σταύρου και Ζωής Καραχάλιου. Μου είναι δύσκολο να μιλήσω σε παρελθόντα χρόνο για ανθρώπους που αυτή τη στιγμή δεν βρίσκονται κοντά μας, γιατί τους θεωρώ πάντα δίπλα μου. Μεταξύ αυτών διακρίθηκε και η κ. Ζωή, μια αξιόλογη καθηγήτρια, πιστή στο λειτούργημά της, αγαπημένη καθηγήτρια για τους μαθητές της, μεταξύ των οποίων και η κόρη μου. Άψογη στη συνεργασία μας, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα όχι μόνο την προσωπική στην αρχή φιλία μας, αλλά και την οικογενειακή μετέπειτα. Την ευχαριστώ γιατί με σεβάστηκε, μου άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της και που δεν ξεχαστήκαμε και μετά τη συνταξιοδότησή μας. Εκείνο που επιθυμώ είναι να μας βοηθάει ο Θεός όσους αγαπάμε να είναι πάντα κοντά μας.. και αν δεν μπορούν να είναι κοντά μας, να τους κρατάει Εκείνος στην αγκαλιά του αντί για μας.. Θα τη θυμάμαι πάντα με σεβασμό και αγάπη. Αιωνία η μνήμη της.
Αυτές τις μέρες πριν τις αποκριές το 1971 μια παρέα με παιδιά της τριτης λυκείου ντυμένοι μασκαράδες (με τη σκέπη της γιαγιάς στο πρόσωπο δηλαδή!) πήγαμε σε κάποιο σπίτι στον πέρα μαχαλά (πιθανόν της Ζωής) αλλά σίγουρα ήταν παρούσα και η Ζωή και πολλοί καθηγητές μας. Τι να κάνουμε και τι να πούμε για να μην μας γνωρίσουν(!) αρχίσαμε να μιλάμε κάποια σπαστά Αγγλικά (πραγματικά πολύ λίγα ξέραμε αφού είχε φύγει πριν δυο χρόνια ο Μιχαλακουδης? που μας έκανε φροντιστηριο 1-2 φορές τη βδομάδα). Πραγματικά πολύ λίγα είπαμε και δεν μπορώ να θυμηθώ με ποιόν τα είπα γιατί οι συμμαθητες μου στα Αγγλικά ήταν μεγαλύτεροι και είχαν τελειώσει το λύκειο αλλά η Ζωή τα άκουσε και μόλις φανερώθηκε το πρόσωπο μας μου λέει «έχει έλθει γράμμα από την Αμερική για αριστούχους που γνωρίζουν και Αγγλικά, ο Λευτέρης και ο Ζαχαρίας πήγαν με το προγραμμα αυτό!». Την άλλη μέρα μου έδωσε το γράμμα και τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά! Αν δεν το είχε σκεφτεί εκείνη τη στιγμή η Ζωή και συνδυάσει σε πραγματικό χρόνο με την καρναβαλική μας επίσκεψη και συζήτηση δεν μπορώ να γνωρίζω προς πια κατεύθυνση θα είχα ταξιδέψει, …
Θόδωρε ελπιζω να σε δω σύντομα. Τη Ζωή θα την θυμόμαστε πάντα. Θα κανονίσω με το Λευτέρη να έλθω σε μια από τις συναντήσεις σας στην Αθήνα.
Σας ευχαριστούμε που μοιράζεστε τόσο παραστατικά αυτή την μακρινή αλλά θερμή ανάμνησή σας!
Στην αξέχαστη Λιδωρικιώτισσα Καθηγήτρια
Ζωή Καραχάλιου-Σταύρου
Μνημόσυνο 10-2-2019
Ταξίδεψες, ψηλά στον ουρανό,
μ’ άπειρες μνήμες από τη διαδρομή σου,
άφησες όμως στην οικογενειά σου, πόνο και καημό,
αλλά τους χάρισες αγάπη να τους θωπεύει στη ζωή τους…
Υπήρξες άξια, Καθηγήτρια φιλόλογος,
Λιδωρικιώτισσα λιτή και φιλική,
κι αυτό ήταν που σε ξεχώριζε,
γιατί πορεύτηκες με ήθος, κι αξιοπρέπεια στη ζωή…
Μα τα παιδιά Ζωή που μόρφωσες,
θα σε θυμούνται μ’ αγάπη, νοσταλγία,
γιατί τα δίδαξες με γνώση, τα μεταμόρφωσες,
κι αναπολούνε πάντα, τους Καθηγητές μ’ αξία!
Θα σε ευγνωμονούν όλοι στο χωριό,
συ, που για χρόνια δίδαξες τα παιδιά τους,
μ’ αγάπη, γνώση, πραότητα, και γαλούχισες,
με ιστορικό πολιτισμό, τα ονειρά τους …
Κι από εμένα, άλλη μια φορά «Ευχαριστώ»
που βοήθησες τα παιδιά μας, σαν γυρίσαμε από τα ξένα
και τα συμβούλεψες, να προσαρμοστούν, στο Ελληνικό Σχολειό,
σ’ αποχαιρετώ Ζωή μου, μ’ ένα τελευταίο ασπασμό…
Θα μείνεις αξέχαστη σ’ όλους μας Ζωή,
τ’ αδέλφια σου αποχαιρέτισαν με πόνο την αδελφή τους,
τ’ αγαπημένα σου παιδιά, θρηνούν τη λατρευτή τους Μαμά ,
κι ο αγαπητός άνδρας σου Καθηγητής, ο Θόδωρος, που
« μια ζωή, με την Ζωή » τώρα έμεινε μόνος,
μ’ όλες τις αναμνήσεις της καρδιάς του….
Αιωνία σου η μνήμη…
Το ποίημά σας θα μας συνοδεύει στις σκέψεις μας για τη μητέρα, να είστε πάντα δυνατή.
Το 1966 θα λέγαμε Καλο ταξιδι δεσποινίδα Καραχάλιου,
Το 2019 λέμε καλο ταξιδι αγαπημένη μας Ζωή.
Πάνε περίπου 55 χρόνια που βρεθήκαμε στο λύκειο Λιδωρικίου. Εμείς σαν μαθητές από ορεινά χωριά και συ σαν καινούργια καθηγήτρια στο Λύκειο.
Δεν έχει σημασία αν τα μάθαμε Όλα τέλεια. Εξάλλου τι σημαίνει να μάθουμε κάτι τέλεια. Σημασία έχει ότι μάθαμε να προσπαθούμε να μην τα βάζουμε κατω. Το να μάθει κάποιος να προσπαθεί στη ζωή είναι το μεγαλύτερο εφόδιο που μπορεί να πάρει.
Ήμουν στην τρίτη λυκείου όταν με πλησίασες και μου είπες.” Λευτέρη , υπάρχει μία υποτροφία για την Αμερική” και σου απάντησα. “ εγώ δεν μπορώ να πάω γιατί έχω τη μητέρα μου”:και εσύ μου είπες” την ρώτησες”.
Έτσι άρχισε η ιστορία μου και εσύ με τον Λυκειάρχη Κυριάκο Αλωνιατη μου γράψατε τέτοιες συστατικές επιστολές που όχι μόνο πήρα την υποτροφία(. Γιατί γράμματα είχαν σταλεί σε πάνω από 100 Λύκεια , αλλά οι υποτροφίες ήταν 4-5), αλλά υπερπηδηθηκε και το πρόβλημα της ης αγγλικής γλώσσας. Είμαι τεράστια υπόχρεος για αυτό, αλλά όχι μόνο.
Σε κάποιο πρόχειρο διαγώνισμα σου φάνηκε ότι έπρεπε να είχα γράψει καλύτερα. Καθώς μοιραζες το διαγώνισμα σκύβεις και μου λες σιγά, σχεδόν ψιθυριστά, με γλυκιά, ζεστή φωνή. “Τι έπαθες;” Εκείνη την στιγμή ζωγραφίστηκε μες την ψυχή μου η ψυχή της δασκάλας και του ανθρώπου που μου έλεγε με τον πιο αγγελικό τρόπο : “Γιατί δεν προσπάθησες αρκετά;”
Είναι τέτοιες στιγμές, νομίζω, που ζωγραφίζουν τον άνθρωπο, την σύζυγό, την μάνα.
Πέρασαν χρόνια και οι δρόμοι χώρισαν μα η αγάπη και η εκτίμηση παρέμεινε. όταν βρεθήκαμε σχετικά κοντά ήρθαμε πάλι μαζί, όχι πολύ , ούτε αρκετά, αλλά μόλις λίγο για να εκφραστουμε.
Με το Θοδωρο και την παρέα καθιερώσαμε το δις εβδομαδιαίο καφέ. Στις δύο τρεις ώρες που ξοδεύουμε μαζί μετά τα φάρμακα και τους γιατρούς, τι άλλο λέμε; Για τα παιδιά μας. Τις προσπάθειες τους, την αγάπη τους, την καλοσύνη τους,τις δυσκολίες τους, την προκοπή τους .και για τα εγγόνια του καθένα μας, ότι είναι τα εξυπνοτερα στην υφήλιο. Κάποτε μας ξεφεύγουν και τα πρόβληματα τους. Είναι κάτι που συμπληρώνει την εικόνα.
Είναι για αυτούς τους λόγους που γνωρίζουμε την οικογένεια όλων της παρέας, σχεδόν από τα γεννοφάσκια της.
Ζωή μπορείς να φύγεις αναπαμενη αλλά και περήφανη. Έκανες το χρέος σου στη ζωη. Μας δίδαξες , αγάπη, προσπάθεια, επιτυχία. Μας έσπρωξες στη δημιουργικότητα δίνοντας μας μια ευχάριστη και ενδιαφέρουσα ζωή αλλά και την προκοπή που μας απάλλαξε από τα γουρνοτσαρουχα. Έκανες οικογένεια με καλά παιδιά. Με καλοσύνη, προκοπή, στολίδια της κοινωνίας όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό. Που κανουν περηφανους όχι μόνο εσένα και τον Θόδωρο, αλλά και εμάς που μοιραστηκαμε την ζωή ,έστω για λιγο, σε διάφορα στάδια.
Θα τους λήψεις πολύ, Αλλά πάντα θα έχουν την γλυκιά θύμηση της Μάνας για παρηγοριά.
Ο Θόδωρος είναι σε καλά χέρια. Όλοι θα έχουμε το νου μας.
Καλό ταξίδι αγαπημένη μας Ζωή.
Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να ζυγιστούν τα αισθήματα στην επικήδεια τελετή (και να κλειδώσει η μορφή της Ζωής πριν την ταφή) από το λόγο σας μπροστά στην Ωραία Πύλη. Σας ευχαριστώ!
ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΗΣ ΤΑ ΛΕΓΑΜΕ ΣΥΧΝΑ . ΘΑ ΜΟΥ ΛΕΙΨΕΙ (ΚΟΥΛΑ ΤΣΑΚΙΡΗ)
ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΠΑΙΔΙΑ ΠΙΘΑΝΟΝ ΔΕΝ ΜΕ ΘΥΜΑΣΤΕ .ΕΙΜΑΙ Η ΦΑΝΗ,ΚΟΡΗ ΜΙΑΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ ΞΑΔΕΡΦΗΣ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ ΣΑΣ , ΤΗΣ ΚΟΥΛΑΣ (ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΣΑΚΙΡΗ) Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΣΥΧΝΗ ΕΠΟΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ. ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΟΤΙ ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΟΝ ΜΟΧΘΟ ΤΗΣ ,ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΜΕ ,ΤΗ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΑΓΑΠΗ .ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΗΣ ,Η ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΝΑ ΣΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΗΡΕΜΕΙ . ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΜΙΑ ΞΑΔΕΡΦΗ ΣΑΣ.
Φανή!
Πάνε τόσα χρόνια αλλά σας θυμόμαστε καλά: εσένα και τον αδερφό σου να έρχεστε για λίγες μέρες διακοπές Πελοπόννησο, ή εμείς να σας επισκεπτόμαστε στο εξοχικό σας. Η μητέρα μου σας μνημόνευε συχνά, πάντα με αγάπη αλλά και θαυμασμό για το πως τιθασεύσατε το δικό σας δράμα…
Να είστε καλά, χαιρετισμούς στη μητέρα σου.
Θυμαμαι στη δεκαετια του 70 και πιο συγκεκριμενα το 76
οταν ημουν τεταρτη γυμνασιου που μας εκανε λατινικα.Ποσο αγαπησαμε το μαθημα δεν περιγραφεται.Ολοι οι μαθητες της θα θυμομαστε αυτη την υπεροχη καθηγητρια και αξιοθαυμαστο ανθρωπο.
να ζήσουμε, λοιπόν, να τη θυμόμαστε όπως θέλουμε, την υπέροχη καθηγήτρια, τη δυνατή μάνα.
Όμορφες σκέψεις από έναν όμορφο άνθρωπο (Γιάννη – γιό) για έναν όμορφο άνθρωπο (Ζωή – μάνα) που έφυγε πριν λίγες μέρες απ’ τη ζωή.
Για το Θόδωρο, το Γιάννη, και τα άλλα παιδιά, που δυστυχώς δεν συγκρατώ αυτή τη στιγμή τα ονόματά τους, είναι η απώλεια, η ομπρέλα του σπιτιού, γιατί η μάνα αυτό ακριβώς είναι.
Για μένα ήταν η σκέψη της να προσπαθεί να μάθει νέα μου και με εμψυχώνει σε δύσκολες στιγμές της ζωής μου.
Γιατί αυτό ήταν πραγματικά. Ο ρόλος της παιδαγωγού, της καθηγήτριάς μας, δεν είναι μόνο διδακτικός, αλλά είναι ρόλος μητέρας, αδελφής, φίλης, οικογένειας.
Γιατί αυτό ήταν.
Σε όλα τα παιδιά του Γυμνασίου Λιδωρικίου, που απεφοίτησαν το 1970, λείπει.
Ίσως οι εποχές τότε να ήταν πιο ζεστές στο συναίσθημα και στους δεσμούς καθηγητών – μαθητών.
Ίσως οι δύσκολες στιγμές επιβίωσης και η θέληση να πετύχουμε τους στόχους μας για μια καλύτερη ζωή, απ’ αυτή των γονιών μας.
Και βοήθησε πολύ σ’ αυτό η ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΜΑΣ.
Κρατάμε στη σκέψη μας και στην καρδιά μας τις όμορφες στιγμές απ’ τα μαθητικά θρανία, αλλά και απ’ τις μετέπειτα συναντήσεις μας.
Μαρία μου, σε ευχαριστώ για την πρωτοβουλία σου να μας υπενθυμίσεις τα νεανικά της χρόνια, που μου έδωσαν αφορμή να ανακαλύψουμε μια ακόμα πτυχή της Ζωής.
Γιάννη πολύ ωραίο αυτό που έγραψες για την μαμά και με εκφράζει απόλυτα. Πραγματικά με συγκίνησες.
Φιλιά!