βιεννέζικη διήθηση

Πέρναγα συχνά με το σκύλο μέσα από τις πρασιές των δημοτικών κατοικιών, εκεί που κατά κανόνα μένουν ασύμμετροι αυστριακοί (,Τούρκοι, Σέρβοι, ,) σε συγχρωτισμό με την ντόπια γενιά μεσοαστών συνταξιούχων. Η αρχιτεκτονική τους θυμίζει το πλέγμα των φημισμένων συγκροτημάτων της κόκκινης Βιέννης του μεσοπολέμου. Η λιτή πινακίδα στις μετόπες διευκρινίζει πως ονομάζεται συγκρότημα Φλέμινγκ, προς τιμή του Άγγλου ερευνητή που ανακάλυψε την αντιβιοτική δράση της πενικιλίνης το 1928.

Τώρα, στην απογευματινή έξοδο από την καραντίνα, εντόπισα τον επερχόμενο περαστικό (κι αυτός σκυλίσιος) μπροστά στην είσοδο της αυλής κι έσπευσα να σεβαστώ την “ελάχιστη απόσταση τους ενός μέτρου” στην εποχή του κορωνοϊού. Σταμάτησα απέναντι στο ψηφιδωτό του περιθαλπομένου αρρώστου, κάτω από τα φορτισμένα με δορυφορικά πιάτα μπαλκόνια.
Η απεικόνιση του πετυχαίνει να ακτινοβολεί το μήνυμα του δίχως αναστολές. Στο πνεύμα του εφαρμοσμένου σοσιαλισμού μετέφερε μεταπολεμικά την ελπίδα για τα επιτεύγματα της επιστήμης. Τώρα, σκέφθηκα συνειρμικά, αν και φθαρμένο από την τριβή του χρόνου, παροτρύνει ανεπιτήδευτα για διαλογισμό υπέρ αισιοδοξίας, πως θα βρεθεί σύντομα θεραπεία, εμβόλιο κατά της πανδημίας

Ο σκύλος τράβηξε με οσφρητική ορμή προς τη μεριά του μπαλκονιού, γλίστρησε το λουρί από τα δάκτυλα, σούρθηκε στο χώμα. Έσκυψα να το πιάσω χαμηλώνοντας τη ματιά μου στα γκρίζα παπούτσια του γιατρού· θυμήθηκα το ρόλο του Επιστήμονα στο, από την ελληνική διαπαιδαγώγηση διαμορφωμένο, μνημονικό μου: Ο απόκοσμος συνάνθρωπος που αφοσιώνεται στην εργασία του με σκοπό να συνεισφέρει τα μέγιστα στο κοινό καλό, το οποίο είναι άμεσα συνυφασμένο με την ανακούφιση του πόνου στη χριστιανική του παραβολή.

Ο αντίπερα σκύλος, επιθετικό μπουλτόκ στην όψη, γαύγισε τρεις φορές ως υπενθύμιση: Τόσοι και τόσοι ερευνητές αυτές τις ημέρες θα δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, κλεισμένοι σε εργαστήρια γενετικής βιολογίας, φαρμακευτικής χημείας κτλ κτλ, προκειμένου να δοθεί τέλος στη φρενίτιδα του κορωνοϊού, αναλογίστηκα σε τόνο εμβατηρίου. Και ταυτόχρονα ανάβλυσε, αναδρομικά, ο ράθυμος θαυμασμός για αυτούς τους ανθρώπους, που με την αφοσίωση στο έργο τους αναπτερώνουν τακτικά και τη δική μας πίστη στη νατουραλιστική ευδαιμονία, ρίζωμα της παιδικότητας, συνέθεσα στο μυαλό μου. Όπως η αφή του ιδρώτα μέσα στον καύσωνα κι η γεύση της αλμύρας στην αναμονή του καλοκαιριού, όταν ο μεσήλικας δάσκαλος, στα χρόνια του δημοτικού, υμνούσε τη δημιουργική σκιά των πρωτοπόρων στα μουχλιασμένα εργαστήριά τους (σαφώς ως αντίποινα για τον ερχομό της άνοιξης)- τέτοιος θα ήταν κι ο Φλέμινγκ, ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ, σκέφτηκα και βιάστηκα να διαβάσω τη βιογραφία του γκουγκλάροντας αυστριακά το όνομά του στον ψηφιακό παντογνώστη.
Η αναφορά που με εντυπωσίασε ήταν πως ο επιστήμονας Φλέμινγκ υπήρξε διαπιστευμένος τέκτονας (δηλ. μασόνος), και μάλιστα με υψηλό βαθμό στην σκάλα της ιεραρχίας. Αισθάνθηκα αμηχανία – ούτε θυμό ούτε λύπη – για την ιδιοσυγκρασία των δημοτικών μου γνώσεων.

Καθώς το μπουλτόκ πλησίαζε πλέον απειλητικά το σκύλο μου (απειλητικά με βάση την κυνική ψυχοσύνθεση αυτών των ζώων), βιάστηκα να πάρω το δρόμο της επιστροφής, όταν με έβαλε σε σκέψεις το όνομα της πλατείας που προσφέρει θέα στο ψηφιδωτό: Josef Weinheber (1892- 1945). Η ιντερνετική επεξήγηση του δήμου Βιέννης σημειώνει σχολαστικά πως το έργο του λυρικού εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τους ναζιστές της γενιάς του, η αλληλοεκτίμηση υπήρξε αμοιβαία, αν και βραχύβια. Αυτοκτόνησε εν μέσω σχιζοφρένιας. Η πόλη της Βιέννης φαίνεται διστακτική να τον αποκηρύξει από τέκνο της (γνωστό του πόνημα υμνεί νοσταλγικά την πόλη που ζω εγώ κι η οικογένειά μου, μαζί με τον εκλεπτυσμένο σκύλο μας, παρότι δίπλα στους Σέρβους και στους Τούρκους με τα θηριώδη μπουλτόγκ).

“Γαμώ το κέρατό μου”, γαύγισα, προσπαθώντας να μυρίσω λίγη άνοιξη πάνω από την γκριζάδα του ουρανού, τη μούχλα του κορωνοϊού __